امروز به مناسبت هفته دانش آموز، تعدادی از دانش آموزان مدرسه رو به مزار شهدا بردم . چهره ی شهیدان رو روی سنگ قبرشون کنده کاری نموده بودند. جوونایی که شاید 16 یا 17 بهار از عمرشون گذشته بود . انگار نگاهشون به سمت ما بود . ما که مانده ایم و باید خون آن عزیزان رو پاس بداریم. بچه ها به تصویر شهدا نگاه می کردند نمی دونم در ذهنشون چه می گذشت. بهشون گفتم ببینید اینها جوونایی تو سن و سال شماها بودند که عاشقانه رفتند و به شهادت رسیدند. براشون تعریف کردم که یادمه سالهای جنگ ، من دبیرستانی بودم  بعضی شبها همینطور که داشتیم تلویزیون نگاه می کردیم ناگهان برنامه قطع می شد و گوینده با صدای رسایی می گفت توجه توجه علامتی که هم اکنون می شنوید اعلام خطر یا وضعیت قرمز است مکان خود را ترک و به پناهگاه بروید و بعد صدای آژیر خطر پخش می شد  و بعد از چند لحظه ای برق خونه ها قطع می شد. سالهایی بود که مواد غذایی بصورت جیره بندی بود و مردم کوپن هایی دریافت می کردند و با اعلام شماره در صف های طویل می ایستادند تا قند - شکر - روغن و... بخرند. صف نفت ، صف بنزین و... و مردم در برابر مشکلات صبر می کردند و فرزندان خودشون رو عاشقانه به جبهه می فرستادند. بله این درسی است برای ما و شما و آیندگان .